Gisteren was het dan eindelijk zover. We vertrekken naar Australië. Iedereen moet vroeg op want we willen rond 8 uur ’s morgens vertrekken. We gaan met twee auto’s want we zijn met zeven personen en een heleboel koffers en tassen (5 koffers en 2 tassen om in te checken en 2 tassen, 2 laptops en 2 kinderkoffertjes als handbagage), en de autostoeltjes van Fleur en Daan gaan ook mee, maar daar kunnen ze in de auto natuurlijk nog in zitten. De kids gaan met opa, oma en tante Sandra in de auto en Erik en ik rijden mee met ome Jan en tante Hennie (bedankt voor het rijden allemaal).
Net na 9 uur zijn we op Schiphol. Nog even de autostoeltjes verpakken en dan inchecken. Gelukkig is de rij niet zo erg lang. Erwin (de zoon van onze voormalige buren) komt ook nog even langs want die werkt op Schiphol. Als we aan de beurt zijn, lijkt alles goed te gaan totdat de visa worden gecontroleerd. Het visum van Erik is akkoord, maar die van mij en de kinderen is er niet. O jee, dat is dus even zweten. Er wordt gelijk gebeld met de immigratiedienst in Australië. Maar gelukkig kwamen ze er daar al snel achter dat het paspoortnummer niet helemaal juist was. Er stond een 8 achter het nummer die er niet bij hoorde. Toen was ons visum ook akkoord. Pfiewwwwww, gelukkig is het toch in orde en hoeft Erik niet alleen te vertrekken. Dan gaan we nog even wat drinken met de mensen die ons komen uitzwaaien (opa en oma uit Woerden, tante Sandra, tante Ria en ome Tony, ome Jan en tante Hennie, en Walter, Maaike, Lieke en Luuk (Tim moest naar school dus die kon niet meekomen). Dat was nog wel even erg gezellig. Fleur en Daan kregen van opa, oma en tante Sandra nog een mooie knuffelkoala. Daarna was het echt tijd om afscheid te nemen van iedereen. Dat gaat natuurlijk gepaard met veel tranen en lieve woorden. Vooral Fleur vond het afscheid wel erg moeilijk en heeft, toen we door de douane moesten en ook in het vliegtuig, nog wel een paar keer erg moeten huilen. Maar dat is natuurlijk niet erg want dat hoort er ook wel bij.
Net na 9 uur zijn we op Schiphol. Nog even de autostoeltjes verpakken en dan inchecken. Gelukkig is de rij niet zo erg lang. Erwin (de zoon van onze voormalige buren) komt ook nog even langs want die werkt op Schiphol. Als we aan de beurt zijn, lijkt alles goed te gaan totdat de visa worden gecontroleerd. Het visum van Erik is akkoord, maar die van mij en de kinderen is er niet. O jee, dat is dus even zweten. Er wordt gelijk gebeld met de immigratiedienst in Australië. Maar gelukkig kwamen ze er daar al snel achter dat het paspoortnummer niet helemaal juist was. Er stond een 8 achter het nummer die er niet bij hoorde. Toen was ons visum ook akkoord. Pfiewwwwww, gelukkig is het toch in orde en hoeft Erik niet alleen te vertrekken. Dan gaan we nog even wat drinken met de mensen die ons komen uitzwaaien (opa en oma uit Woerden, tante Sandra, tante Ria en ome Tony, ome Jan en tante Hennie, en Walter, Maaike, Lieke en Luuk (Tim moest naar school dus die kon niet meekomen). Dat was nog wel even erg gezellig. Fleur en Daan kregen van opa, oma en tante Sandra nog een mooie knuffelkoala. Daarna was het echt tijd om afscheid te nemen van iedereen. Dat gaat natuurlijk gepaard met veel tranen en lieve woorden. Vooral Fleur vond het afscheid wel erg moeilijk en heeft, toen we door de douane moesten en ook in het vliegtuig, nog wel een paar keer erg moeten huilen. Maar dat is natuurlijk niet erg want dat hoort er ook wel bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten